Şöyle bir niteleme yapabilir miyiz? Girdabın olduğu yerlerde yüzmek ister miyiz ya da sevdiklerimizi bir girdabın içine yönlendirmek ister miyiz? İçeri çeken, yutan, merkezine yaklaştıkça kurtulması zor olan... Bu sıvı olsun, hava olsun; tehlikelidir. Uçakların motorları da bazen girdap oluşturur. Bir başka uçak mesafeyi korumaz ve bu tehlikeli girdaba girecek olursa düşebilir.

Düşünsenize, kalbimiz girdabın ta kendisi. Sevdiklerimiz için paylaşabileceğimiz türden bir yer değil.

Son derece tehlikeli. Bu tehlikeli sulara kimi atmak istersin?

“Ben yere göğe sığmam. Bir mü’min kulumun kalbine sığarım.” (Kudsî Hadis)

“Onlar o zatlardır ki, Allah’ın zikriyle kalpleri mutmain olduğu hâlde iman etmişlerdir. Haberiniz olsun ki, Allah’ın zikriyle kalpler mutmain olur.” (Ra’d: 28)

Bu ayet ve kudsî hadise bakacak olursak, bu tehlikeli suların bir terbiyecisi var.

Bir büyüğüm, çok düşündüğün şeylerin bir zaman sonra kalbine inme tehlikesi olduğunu söyler, kalbe indikten sonra kurtulmanın, kalbin temizlenmesinin daha da zor olduğunu söylerdi.

Kalbine kimseyi ya da hiçbir şeyi koymamak, orayı yalnız Sahibine bırakmak sanırım bizler için daha güvenli. Çünkü girdabın şiddeti ve çekim gücü artarsa şayet, hırçınlaşırsa bedeni de aklı da peşinden sürükleyiverir. Kalp, beyne göre çok daha güçlü bir manyetizmaya sahip. Bu yüzden kalbine koyduğun şeyleri bir zaman sonra kendine, hayatına çekmeye başlıyorsun.

Örneğin, zihninde kötü bir fiili işlediğini düşünüyorsun. Hatta belki bu düşünce detaylar kazanıyor.

Tekrar tekrar düşünmeye devam ettiğinde kalp bunu bir nevi yem gibi algılayıp içine çekiyor. İçine çektiği yem, kalbin frekansını değiştiriyor ve bunu somut bir gerçekliğe dönüştürmek isteyen kalp, devasa enerjisel bir vortex olup onu sana, hayatına çekip getiriyor.

Şartlar uygun hale gelince artık o fiili işlememen çok zor. Hep hayal ettiğin gibi…

Günümüzde bundan sürekli “manifest” olarak bahsediyorlar. Sürekli düşünüp hayal ettiğimiz, olmasını istediğimiz, üzerine düştüğümüz, inandığımız ne varsa hayatımıza çekiyoruz. Bu bazen çok cazip görünebilir ama bugünkü isteklerimiz yarınki pişmanlıklarımız olabilir.

Ve bitmek bilmeyen isteklerimize kavuşmak için kullandığımız bu cevheri vakit kaybetmeden en değerli olana harcamamız gerekir.

Bu güçlü girdabı sonsuz için kullanırsak, sonsuzluğun sahibini çeker ya da çekiliriz. Onu evinde ağırlamak nasıl bir duygu, nasıl bir his olurdu?

Sonsuzluk hayatımıza nasıl bir dokunuş yapardı?

Ölmeden önce ölmek gibi…

Bir üst versiyona geçmek gibi bir şey olurdu. Kalbi sonsuz frekansa ayarlayıp, sonsuzluğun bize sundukları ile karşılaşmak bizi sonsuz işler yapmaya teşvik ederdi.

Örneğin, insanlığa dair büyük bir hizmet yapıp yüzyıllar geçse de unutulmamak, hatırlanmak gibi.

Sonsuzluk böyle bir şey olmalı.

Sonsuz sevginin dolaştığı bir kalp ise bulunduğu bedene de çevresindeki bedenlere de ve tüm canlılara da şifa olur. Merhamet olur. İyileştirir. Kötülükleri değil, iyilikleri, güzellikleri çeker. Bir kötülük uğrayacak ya da yanından geçecek olursa şayet, onu da iyiliğe, güzelliğe dönüştürecek güçtedir.

Vakit varken vaktini en değerli olana harca.

Ölümlü değil, ölümsüz ol

Razı olunan ve razı olan…

Seven ve de sevilen.