Allah’ın varlığı, kulun O’na yaklaşmak için vesileler aramaması gerektiği anlamına gelmez. Aksine, “Bana yaklaşmak için vesile arayın” ayeti, bu hakikatin en büyük delilidir. Peygamberler, velîler, Kur’ân, sünnet, hadisler, kelâm-ı kibârlar… Hepsi bu vesilelerin birer halkasıdır.

“Bize sadece Kur’ân yeter” diyenlere şöyle cevap vermek gerekir: 

Sana yeter, ama bana yetmez. Ben, Kur’ân’ı kendisine yaşantı edinmiş birinin üzerinden onu görmeliyim. Onun bana yaşayarak yaşatması gerekir. Çünkü her şey kendi cinsinden kemâle erer. Kişi kiminle dostluk ediyorsa, ona benzemek zorundadır. Kâmil bir insanla dostluk etmek, kişiye kemâl kazandırır.

Bu yüzden bizce Allah’a yaklaştıran en sağlam köprülerden biri, Allah’ın dostlarıdır. Onlar bu dünyadan göçseler de ölmezler. Âşık Yunus’un veciz sözüyle: “Ölen hayvan imiş, âşıklar ölmez.” Çünkü içlerindeki hayvanî sûreti öldürebilmiş olanlar, yaşadıkları coğrafyaya hem zâhirî hem bâtınî hizmet etmişlerdir.

Mevlânâ’nın halk ve Moğollar üzerindeki hizmeti, yalnızca kendi dönemine değil, sonraki asırlara da uzanan bir himmet zinciridir. Düşmanın fiiline düşman, failine ise eğitim ve manevî dönüşümle yaklaşan bu bakış; Moğolların İslâm’a yönelmesinde kültürel ve fikrî bir milat olmuştur. Onun hizmeti, yüzyıllar sonra bile meyve vermeye devam etmiştir. Çünkü büyükler, kendileri için değil, halk ve gelecek nesillerin yükünü de sırtlanarak yaşarlar.

Bugün Arap coğrafyasında yaşanan felâketlerin altında da hak ehline duyulan vefasızlık yatmaktadır. Arabistan’da bizzat Resûlullah Efendimiz’in mübarek kabri bulunuyor. O'ndan daha büyük bir yaratılmış yoktur. Nitekim bir hadis-i kudsîde şöyle buyrulmuştur: “Ey Habibim! Sen olmasaydın, ben bu âlemleri yaratmazdım.”

Ne var ki, O’na yönelip yalvarsalar… “Ey Muhammed (s.a.s)! Bu millet senin milletin. İyi de olsa, kötü de olsa senin ümmetin. Merhamet et, şefaat et,” diyerek yönelseler… 

Zevk ve sefâ peşinde, Vehhâbîlik denilen bir musibetin kucağında; sünneti ve hadisi bir kenara bırakmış durumdalar. Oysa onlar, hadislere ve sünnete sımsıkı tutunsalardı, sahâbenin izinden giderlerdi. Sahâbenin hayatını yaşayan bir millet, bu kadar güçsüz olmaz.

Allah, Peygamberine yöneleni kendisine yönelmiş kabul eder. Nitekim şöyle buyurur:
“Ey Habibim! Seni seven, beni sever. Seni sevmeyen, beni sevemez. Sana itaat eden, bana itaat eder. Sana itaat etmeyen, bana itaat etmiş sayılmaz.”

Peygambere yönelmek, onun yüzü suyu hürmetine Allah’tan istemek; onu vesile kılmak haktır. Onun himmetini dilemek, hem görünen hem görünmeyen musibetlere karşı bir kalkandır. Aynı şekilde, Allah’ın velî kulları da Peygamberlerin vârisleri olarak bize onu hatırlatırlar. Peygamberi hatırlayan ise Allah’ı hatırlamış olur. Onlar bir zincirin halkaları gibidirler. Vefat etmiş olsalar bile, mübarek vücutları çürümez. Kabirleri yeryüzündedir, manevî varlıkları ise anıldıkları her yerdedir.

Bugün Sakarya’da türbesi bulunan Osman bin Zeyd el-Ensârî Hazretleri de böyle bir zâttır. Kendisi, Peygamber Efendimizi görmekle şereflenmiş, ondan sohbet dinlemiştir. Ayrıca, Peygamberimizin mihmândarı olan Ebû Eyyûb el-Ensârî Hazretleri'nin amcasıdır. İsmi, İstanbul’un ilk kuşatmasında geçen sahabeler arasında doğrudan geçmese de; Uhud’daki cesareti, Ensar’dan oluşu ve Anadolu’daki türbesi, onu bu kutlu mücadeleyle bağdaştıran güçlü rivayetlerin doğmasına vesile olmuştur.

Böyle bir zât-ı şerifin huzurunda üç İhlâs bir Fâtiha okuyup ruhuna hediye etmek, ona gösterilen edebin ve hürmetin bir göstergesidir. Aynı zamanda, onun maneviyatının bizimle olacağına inancımızın bir ifadesidir. Bu da bizim, toplum olarak manevî köklerimizi ve coğrafyamızın ruhunu güçlendiren önemli bir adımdır.