Bu sûretlere esrâr , sîretlere tesir eden sorum karşısında hayrete düşmüştü aynam.Yıllar yılı dost
bildiğim,sırlarımı paylaştığım aynam âdeta put kesilmişti,hiç çıt çıkarmıyordu.Halbuki o değil
miydi?Her gün gözlerden uzak bir güzellik macerasına çıktığım.Şimdi neden?Candan ve içten değildi?
Ey aynam! Dilini mi yuttun, hafızanı mı yitirdin?Haykırsana gerçek benliğimi yüzüme.Arı gibi soksana
kaskatı kesilmiş düşlerimi.Bastırsana zihnimin fâni ve sahte özgürlüklerini.Arala sır perdelerini,göster
bana gerçeğimi.Haydi durma bir şeyler söyle…

Sonunda aynam derin sessizliğini bozarak;

Her kim aynanın ardındaki sırra vâkıf olmak istiyorsa “AYNASINI” gönlüne çevirsin. Çünkü aynada ne
göreceğin onu hangi yönde tuttuğunla değişir. Sen aynanı hangi yöne döndereceksin? Karanlık bir
duvara mı? Hakikâtine açılan bir kapıya mı? Yoksa sırlarla dolu Âdem’e mi? Sen sırların sırrına ermek
için; Çevir aynanı Ebu Cehillerden, döndür yönünü şuur ve idrâk mayanı diri tutana. Nedir seni bu
gerçek sırra vâkıf olmaktan alıkoyan? Karanlık kuyularda yansımanı mı kaybettin? Sırra giden bu âziz
yolda kim kırdı, kim paramparça etti aynanı? Oysa bilmez misin? Tohum köklerini toprağa salanı. Sen ki
bir filizken seni dış etkenlerden koruyan O kuvveti.

Sen ki O’nun boyasıyla boyandın. Hoşça bak özüne.

Boyun eğme nefretin karanlığına.Arındır ruhunu sinek gibi üşüşen nefsinden,bitmek bilmeyen
arzularından. Ümidin dört mevsiminden “belkilerle” uyan bahara.Ye’isin gölgesine indir
yumruğunu. Çıkar saklandığı yerden müjdeli haberi. Yasla kalbini ruhuna,bak oradan gör
kendini. Durma!!! Dört nala koşarak var Mutlak güneşe. Taşlardan,kayalardan çiçek Çıkaran’a sun en
güzel teşekkürlerini. Aynana her baktığında O’nunla demlen O’nunla ol hemdem. O’nda Seyret
özünü. Çek ümidi içine. Rahmet esintileri seni çağırıyor kendine. Ey aynam asla tozlanmayacak,sırlarımı
paylaşacak, paslanmayacak ve hep taze kalacak bu sırrı bulmak kolay mı sanıyorsun? Bunları sana
gösteren aynanı bulmak kolay değil elbette. Bu yol çetrefilli, bu yol dikenli. Belki ellerin bir kuşun
kanadı gibi titreyecek, belki karaya düşmüş bir balık gibi çırpınacaksın ama bu sırlı kapıda artık bir
kılavuzun var. Korkma bu Tufan öncesinden. Nuh’un gemisindesin şimdi. Şaşkınsın, yabancısın bu
kapıya ama ilk aynanla şimdiki aynan, baktığınla gördüğün sen bir değilsiniz ki artık. Seni bir çok kör
seçenekten ayıklayarak kuyunun dibinden dağın eteklerine götüren bir çiçek açtı gönlünde. Dâima o
çiçekte aç. Ey benim düğümleri düğüm düğüm çözülen aynam, bana ruhumun örtülü perdelerini gönül
bardağıma damla damla doldurduğun her bir sırrımı bana gösterdiğin için çok teşekkür ederim. Ey
aynanın ardındaki Sen ; Sen Seni bil Sen Seni. Unutma!!!Sen Seni bilirsen Rabbini de bilirsin. Öyleyse
şimdi ya ayna ya da aynaya sır olmak önemli. Ya sırra kâdem basmak ya da Mevlâna’ya Şems olmak
önemli. Gel ey kutlu aynam yâr olalım, birlikte toplayalım ışığı ;birlikte götürelim öteler ötesine…

Mevlâna Hz. Ne diyor bak:

Yüzünü görmek isteyen cama bakar,özünü görmek isteyen Can’a bakar.

”Hoşça bak zâtına kim zübde-i alemsin sen.Merdüm-i dîde-i ekvân olan Âdemsin sen”(Şeyh Galip)